Ruth 2:10-11a Ze knielde, boog diep voorover en zei: ‘Waaraan heb ik het te danken dat u zo goed voor mij bent, terwijl ik toch maar een vreemdeling ben?’ En Boaz antwoordde: ‘Meer dan eens is mij verteld over alles wat je voor je schoonmoeder hebt gedaan …’.

Als ik met mijn hond ben wezen wandelen, en zij vind dat ze het goed gedaan heeft, blijft ze bij de zak met eten staan omdat ze vind dat ze wel iets heeft verdiend voor haar gehoorzaamheid. Dat vond ik in eerste instantie wel grappig en ze kreeg een brokje, maar het begint nu vervelend te worden …

Veel mensen zijn bezig met het verdienen van complimenten, bevestiging en zekerheid. ‘Zien jullie wel hoe goed ik dit gedaan heb!’ ‘kijk eens wat ik al kan!’. Natuurlijk is het goed mensen te bemoedigen, te prijzen en te complimenteren. Dat doen we al vanaf de geboorte om te zorgen dat kinderen zelfvertrouwen krijgen. Maar hoe gek zou het zijn als je eenmaal volwassen bent en je moeder zegt: ‘wat heb jij je bordje goed leeggegeten’ of ‘knap hoor dat jij je veters al kunt strikken’, dan voel je je niet serieus genomen.

In het groeien naar volwassenheid zit ingebouwd dat je groeit, meer verantwoordelijkheid op je neemt en meer van je verwacht mag worden zonder dat je telkens voor alles gecomplimenteerd hoeft te worden. Goed gedrag wat je voor het eerst laat zien wordt positief gewaardeerd, maar het is de bedoeling dat je door die positieve waardering steeds vaker dat gedrag gaat zien totdat de bevestiging daarvoor niet meer nodig is. In het groeien naar volwassenheid ga je een eigen identiteit ontwikkelen en bijhorende gedragingen. Als dan van meerdere kanten goede dingen over je gezegd worden en je begrijpt niet goed wat daar bijzonder aan is, heb je een levensstijl ontwikkeld die niet afhankelijk is van goedkeuring en bevestiging van anderen. Dat heet volwassenheid.

Wat zou het geweldig zijn als God tegen ons zegt: ‘meer dan eens heb ik over jouw goede daden gehoord en Ik heb het zelf gezien … ‘.