Jakobus 4:9-10 Het Boek Beklaag uzelf; huil en jammer van ellende. Het lachen moet u vergaan; uw blijdschap moet omslaan in verdriet. 10 Als u beseft dat u klein bent voor de Here, zal Hij u verheffen.
Deze maand praten we in de kerk (www.c3arnhem.nl) over vreugde. De Bijbel is een boek dat ons aanmoedigt om ons gejammer in te ruilen voor gejuich (Jesaja 35:10) en om te kiezen voor blijdschap (Fil. 4:4).
Hoe kan het dan dat we hier in Jakobus worden aangespoord om te huilen en jammeren?
Het antwoord ligt, zoals altijd, in de context. De mensen aan wie Jakobus schreef lieten zich voorstaan op wat ze zelf konden, en wat ze zelf planden voor hun leven. Daarbij gingen ze juist uit van datgene wat we moeten laten kruisigen: ons zelf. Door hun eigen ik te verheffen kwam er ruzie, verdeeldheid en het volgen van verkeerde verlangens. Jakobus roept hun op, net als Paulus, om hun “ik” links te laten liggen en te kiezen voor de geest in ons (vs. 5-6). Wanneer we de duivel weerstaan, doen we dat immers niet uit ons zelf, maar… “onderwerp u aan God, en [dan] weersta de duivel”.
De paradox in de context zelf is dat God ons verheft als wij ons zelf beklagen (vs. 10). Maar dan verheft God niet jouw vleselijke ik maar jouw vernieuwde ik (1 Kor. 15:10, Rom. 12:1-2).
Beklaag jezelf. Wordt klein. Wordt verhoogd.
2 thoughts on “Beklaag jezelf”
En daar draait elke discussie rond “geloven” altijd weer op uit.Dat merk ik nu al ruim dertig jaar.Of ook nog “dat is het mysterie van het geloof”, wat ongeveer is wat ook jij zegt.Let wel, ik heb niets tegen mensen die geloven (mijn eigen moeder geloofde rotsvast in God, Jezus en de Drievuldigheid) en die in volle vertrouwen aanvaarden wat in heilige boeken staat beschreven.Maar het blijft een feit dat die boeken zichzelf op diverse punten tegen spreken, en dan komen die bewuste zinnen altijd naar boven.En ik ben dan altijd weer op zoek naar “de waarheid”, de waarachtigheid, maar vooral de rechtvaardigheid die maar al te vaak omzeild wordt door te verwijzen naar bijbelse teksten.Het blijft inderdaad “onvoorwaardelijk geloven, zonder vragen te stellen”.Maar de geschiedenis heeft afdoende bewezen dat dit geloven maar al te gemakkelijk wordt aangewend als excuus om handelingen te verrichten welke regelrecht tegen dit geloof in gaan.En daar heb ik het altijd weer moeilijk mee.Ook mijn moeder, zoals gezegd, was diep-gelovig en toch had zij het heel erg moeilijk met de parabel van de verloren zoon. Daaruit bleek dat er geen onderscheid bestaat tussen diegenen die minuut op minuut de geboden gods volgen en naleven, en diegenen die er op los leven en zich daarna bekeren.Dat heeft zij altijd ontzettend onrechtvaardig gevonden, en zich de vraag gesteld: wat voor nut heeft het dan om het rechte pad te volgen, als ook de dwalers even goed beloond zullen worden?
Hoi Idebenone, bedankt voor je eerlijke reactie. Je stelt goede vragen en je bent op zoek naar de “waarheid” schrijf je. Dat is goed, want als je zoekt zul je vinden. En voor wat betreft vragen stellen, doe dat zeker. De Bijbel is er om vragen aan te stellen. Veel dingen lijken zich tegen te spreken, maar vullen elkaar in feite juist aan. Over de verloren zoon en het nut van het rechte pad volgen: het nut zit in het pad zelf. Dat is namelijk een pad van liefde. Christen zijn is namelijk niet een “ticket naar de hemel” hebben. Het is een relatie. Dus als je je hele leven erop los leeft, dan heb je je hele leven dus iets heel moois gemist. God zal uiteindelijk niet naar onze daden kijken, maar naar onze liefde, en in het bijzonder, of we zijn liefde accepteren. Die liefde is er voor iedereen, “zondaar” of niet.
Comments are closed.