Genesis 27:11 Toen zei Jakob tegen Rebekka, zijn moeder: Zie, mijn broer Ezau is een behaarde man en ik heb een gladde huid

Als ik dit verhaal lees komt er meteen de gedachte bij mij op: hoe kan God nu Jacob zegenen die zo’n bedrieger is? Een gladjanus, een bedrieger, een gladde aal zijn precies de titels die ik aan Jacob zou geven. Letterlijk staat er dan ook niet ‘gladde huid’ maar zegt Jacob ‘ik ben een gladde man’. De Bijbel lijkt hier mijn gedachten te bevestigen.

Zonder verder in te gaan op het hoe van dit verhaal wil ik eigenlijk veder gaan naar een reflectie op onszelf: Wij zijn in veel opzichten namelijk niet veel beter dan Jacob. Ook wij proberen vaak het beste voor onszelf te regelen. Daarvoor liegen en bedriegen we soms, gebruiken gladde woorden en handige trucjes die volgens ons nog net door de beugel kunnen. Eigenlijk weten we dat we geen halve waarheid, maar een hele leugen geloven. En dan verwachten we dat we telkens weer bij God aan kunnen kloppen voor Zijn zegen over ons leven. Hypocriet?

God kijkt er op een heel andere manier tegenaan. Hij wist al hoe wij zouden zijn en toch wil Hij Zijn zegen over ons heen storten. Ondanks onze gladde woorden en daden heeft Hij alleen maar liefde voor ons. Op het moment dat wij naar hem toekomen, wast hij alle gladheid van ons af om daaronder de werkelijke mooie en eerlijke mens te zien. Dan kan Hij met jou een relatie aangaan, want Hij houdt van jou.