Psalm 144:1 Geprezen zij de HEER, mijn rots, die mijn handen oefent voor de strijd, die mijn vingers schoolt voor het gevecht, …

Ken jij dat gevoel wanneer je op internet of in de krant leest dat iemand onrecht wordt aangedaan, je dan zou willen opspringen en met je vuisten eens flink de waarheid zou willen zeggen? Als ik mijn Bijbel lees en daarin steeds meer leer over Gods karakter dan weet ik dat Hij mij vraagt geen kwaad met kwaad te vergelden en voor mijn vijanden te bidden. Dat is op z’n zachtst gezegd best lastig. Van nature ben ik geneigd om op te springen bij onrecht en mijn handen te ballen tot vuisten, maar als christen weet ik dat dit niet de gevraagde oplossing is.

God vraagt om dat los te laten. Hij is (zoals vers 2 uit dezelfde Psalm zegt) mijn beschermer, mijn vesting, de burcht die mij veiligheid biedt, het schild waarachter ik schuil, hij die volken aan mij onderwerpt. Ik hoef dus eigenlijk niets te doen. Hij strijdt voor mij.

Niets te doen? Jawel, Hij vraagt om mijn vingers te buigen en de handen te vouwen. Op mijn knieën te gaan en te vechten als een man (of vrouw) … in gebed. Dat is je handen oefenen voor de strijd.