Lucas‬ ‭4:1‬ Jezus ging vol van de Heilige Geest uit de Jordaanvallei weg. De Geest leidde Hem naar de woestijn van Judea waar Hij veertig dagen bleef.

We hebben in Nederland bijna een van de langste droogteperiodes ooit achter de rug. Aan de ene kant lastig voor ons land en de boeren, aan de andere kant beseffen we nu misschien beter hoe het voor Israël geweest moest zijn om drie-en-een-half jaar geen druppel regen gehad te hebben (zie 1 Kon. 17-18).

Een “woestijnperiode” is droog, heet en uitputtend.

Figuurlijk gezien gebruiken we deze zinsnede ook geregeld. “Ik zit in de woestijn”, zeggen we dan. Waarmee we bedoelen dat er iets is in ons leven wat droog staat. Bijvoorbeeld onze gezondheid, onze relatie, financiën of emotionele gesteldheid. Of alles tegelijk.

Vaak geven we de duivel hiervan de schuld maar het komt ook geregeld voor dat we door ons eigen gedrag in een woestijn zijn beland óf dat God ons bewust een woestijn in heeft geleid. Dat laatste is hier bij Jezus het geval.

Let op dat het niet ‘de duivel’ was die Hem de woestijn in leidde, maar God (de Heilige Geest) zelf! Om in die woestijn getest te worden, door de duivel!

Soms staat God dingen in ons leven toe om te kijken wat er daadwerkelijk in ons zit. Pas onder druk komt Hij (en wij!) erachter waar we van gemaakt zijn.

Jezus was vól van de Heilige Geest voor zijn “woestijnperiode” lezen we. Dus raad eens wat er uit kwam toen Hij onder druk kwam te staan? De volheid van de Heilige Geest.

Zaak is dus dat wij ervoor zorgen vóórdat we in een woestijn belanden om continu bewaterd te worden door de Heilige Geest. Als we vól die woestijn ingaan komen we er alleen maar krachtiger uit (lees verderop in Lucas 4).

We mogen erop vertrouwen dat God weet wat Hij doet, óók als we in een woestijn zijn beland.