1 Samuel 1: 7 Zo ging het elk jaar wanneer Elkana op reis ging. Telkens lachte Peninna haar uit en plaagde haar onderweg. Dat maakte Hanna dan zo overstuur dat zij begon te huilen en geen hap door haar keel kon krijgen. ‘Wat is er toch, Hanna?’ vroeg Elkana dan. ‘Waarom eet je niets en heb je zo’n verdriet? Ben ik je dan niet meer waard dan tien zonen?’

Gezien en begrepen voelen, dat is een behoefte die we allemaal hebben.
Het afgelopen jaar zijn we wat minder gezien dan normaal. We moesten afstand houden en misten daardoor gezelligheid maar ook vooral mensen om ons hart bij te kunnen luchten.

Hanna zal dit gevoel hebben herkent. Ze had er veel verdriet over dat ze geen kinderen kon krijgen maar had weinig mensen die dit verdriet zagen of begrepen. De tweede vrouw van haar man lachte haar openlijk uit, haar man vond het raar dat ze verdrietig was want ‘Ben ik je niet meer waard dan tien zonen?’ En toen ze haar hart luchtte bij God zag de aanwezige priester haar verdriet ook niet, hij dacht dat ze dronken was. 

Ondanks dat ze door de wereld niet werd gezien of begrepen hielp het haar om haar hart bij God uit te storten. De situatie was feitelijk gezien niet veranderd maar ze voelde zich getroost en kon weer eten.

Een nieuw jaar is aangebroken en weten nog niet wat het ons allemaal gaat brengen. Maar wat we wel weten is dat we het jaar in kunnen gaan met de vaste hoop dat God er altijd voor ons is. Zelfs in tijden als deze is God de oude vertrouwde God. Hij was, is en zal zijn. Wat er ook zal gebeuren met je lichaam of met de wereld om je heen, niets kan je scheiden van zijn liefde! 

Romeinen 8: 38-39
Ik ben ervan overtuigd dat niets ons kan scheiden van Gods liefde. De dood niet, het leven niet, engelen niet, bovenaardse krachten niet, de dingen van vandaag niet, de dingen van morgen niet. Nee, er is geen enkele kracht die dat kan. Hoe hoog we zijn gestegen of in welke diepte wij ons ook bevinden, niets in de hele schepping kan ons scheiden van Gods liefde, die ons gegeven is in Christus Jezus, onze Heer.