1 Korintiërs 5:4-5 Als u in de naam van onze Here Jezus bijeen bent en ik er in gedachten bij ben, moeten we die man door de kracht van de Here Jezus 5 uit onze gemeenschap stoten en aan Satan overleveren. Daardoor zal zijn menselijke natuur worden verwoest, maar kan zijn geest op de grote dag van de Here gered worden.

Er heerst een beeld dat christenen altijd zachte antwoorden hebben en softe oplossingen. Wanneer iemand een grove fout begaat, en dat blijft doen, dan blijft de christen het door de vingers zien en wordt er niet ingegrepen. Want we zijn immers ‘pastoraal’ en ‘genadig’.

Toch is dit niet het gebalanceerde onderwijs dat we in de Bijbel zien. Aan de ene kant zien we Jezus die ons oproept zeventig maal zeventig keer te vergeven, maar aan de andere kant leren we om de waarheid te spreken in liefde, en dat de wonden van een vriend beter zijn dan de kussen van een vijand. Paulus levert zelfs mensen uit aan Satan, voor hun beste leven (uiteindelijk) en voor bescherming van de kerkgemeenschap.

Echte liefde is dus soms niets zeggen, en soms de waarheid zeggen. De scheidslijn ligt vaak bij hoe goed we iemand kennen. Wanneer het om een vriend of persoon gaat die dichtbij staat, dan zijn we beter af door wel iets te zeggen, dan om fouten te negeren. Want als je echt van iemand houdt dan spreek je de waarheid naar elkaar, in liefde. Een vriend een ravijn in zien lopen en niets zeggen… dat is niet pastoraal, dat is laf. En een wolf de kudde laten besluipen, dat is slecht herderschap.